PERIDOOT de steen van de maand Augustus | NL

De naam Peridoot zou van Griekse afkomst zijn, maar hij wordt ook Chrysoliet (goudsteen) of Olivijn (wegens zijn olijf groene kleur) genoemd. Anderen geloven dat het woord peridoot afkomstig is van het Arabische faridat, wat "edelsteen" betekent. Van Egypte tot de Edwardiaanse juwelen werd Peridoot veel gebruikt, maar verloor later zijn succes, om heden een “come back” in de juwelen creaties te maken.
 
Zijn hardheid is 6,5 tot 7 op de schaal van Moh, hierdoor is hij beter geschikt om in een hanger of oorbellen te plaatsen dan in een ring (voor een niet zorgvuldige klant). Hij is zachter dan smaragd, robijn en saffier en natuurlijk ook diamant.
 
Zijn scheikundige samenstelling is magnesium-ijzersilikaat, met een brekingsindex van 1,654 tot 1,690. Zijn pleochroïsme is zwak; van kleurloos, tot bleekgroen, fel goen, olijfgroen. Hij heeft een soortelijk gewicht van 3,27 tot 3,37, de ruwe kristallen zijn r
 
ombisch, korte gedrongen prisma’s, verticaal gestreept. Omdat peridots meestal een olijfgroene kleur hebben met geel als secundaire tint, beschouwen velen deze tint als representatief voor de steen. Peridots van topkwaliteit vertonen echter een puur groene kleur met een medium-donkere toon. Ervaren kopers vermijden exemplaren met een grijs of bruinachtig tint, dat de glans van de edelsteen kan verminderen. De geschiedenis van peridoot begint in Egypte, want er zijn bewijzen van mijnbouw vanaf 1500 voor JC op het eiland Zabargad, de Egyptenaren noemde peridots de edelstenen van de zon. Heden is nog steeds in de Rode Zee, op het vulkaaneiland Seberget (St John), op een 300 km ten oosten van Assoean, een van de belangrijkste afzettingen, die reeds 3500 jaren daar worden ontgonnen. De Kruisvaarders brachten de peridoot naar Europa waar in de middeleeuwen hij veel gebruikt werd voor kerlelijke doeleinde. Het was de meest geliefde steen in de barok periode.
 
Het is onduidelijk of de groene edelstenen gebruikt tijdens de tijd van koningin Cleopatra smaragd of peridoot was. Gezien de verschillende connectie, zijn er argumenten die beide ondersteunen.
 
Indiase astrologie associeert zowel peridoot als smaragd met de planeet Mercurius, wat impliceert dat er meer aandacht is voor de kleur van de stenen dan voor het materiaal zelf. In het verleden gaven bepaalde edelstenen gelijkenissen met de tinten van winstgevende specerijen en vruchten toe aan hun aantrekkingskracht als geluksbrengers, en de gelijkenis van peridoot met de groene tint van olijven maakte het daarom een populaire talisman voor handelaren in de Middellandse Zee.
 
De peridoot bereikte zijn hoogtepunt tijdens de Edwardiaanse of Belle Époque-periode. Een reden hiervoor was o.a. dat Koning Edward VII voorliefde voor deze steen, en voor groene edelstenen in het algemeen en had, een enorme belangstelling voor de juwelen die zijn koningin, Alexandra, aan het hof droeg. De peridoot paste perfecte voor de toen ingewikkelde, met de hand gemaakte, geheel witte jurken. De zachte pastelkleuren die destijds in mode waren, en het was vooral populair voor de modieuze halssnoeren, evenals voor oorbellen en soms in een diadeem.
 
De liefde voor peridoot tijdens de Edwardiaanse periode breidde zich uit tot eind 19e en begin 20e eeuwen met de romantische Jugendstijljuwelen. Sieradenkunstenaars kozen hun edelstenen en materialen puur voor hun artistieke ontwerpen, de peridoot, met zijn subtiele, vaak ondefinieerbare olijftinten bezat een schoonheid die ook overeenkwam met het algemeen thema van toen: de natuur.